Nowozelandzkie

Krótka historia rasy

Rasa królików nowozelandzkich białych została wyhodowana w Stanach Zjednoczonych na początku XX wieku przez krzyżowanie miejscowych białych królików z olbrzymem belgijskim i zajęczakiem. Króliki nowozelandzkie białe zyskały sobie szybko popularność dzięki wysokiej wartości użytkowej cechującej się: doskonałym umięśnieniem, bardzo szybkim tempem wzrostu w okresie pierwszych 2 - 3 miesiąca życia, stosunkowo wczesnym uzyskiwaniu zdolności do rozpłodu oraz wysokiej mleczności matek.
 Do Polski została sprowadzona po wojnie z Anglii. Szybko przystosowała się do naszych warunków klimatycznych i hodowlanych. Zyskała uznanie hodowców stając się jedną z ważniejszych ras wykorzystywanych do przemysłowej produkcji brojlerów króliczych.

Budowa ciała:

Harmonijna budowa ciała. Tułów średnio długi, walcowaty, dobrze umięśniony, dobrze rozwinięty przód i zad, szerokie łopatki i partia grzbietowa. Głowa mocno osadzona na krótkiej szyi, silnie związana z tułowiem. Kończyny silne, masywne, krótkie. U samic starszych (ponad 1 rok) dopuszcza się małe, symetryczne podgardle. Ogon krótki, przylegający do tułowia.

 Typ rasowy:

Głowa u samców krótka, szeroka o profilu lekko garbonosym, u samic delikatniejsza. Uszy mięsiste, grube, silnie osadzone, o zaokrąglonych górnych końcach, dobrze owłosione. Długość uszu od 10 cm do 11,5 cm. Skoki obficie owłosione.

 Jakość okrywy włosowej (gęstość, sprężystość i jedwabistość):

Okrywa włosowa bardzo gęsta, sprężysta i jedwabista. Długość włosów pokrywowych około 3 cm.

Barwa okrywy włosowej:

Barwa włosów pokrywowych na całym tułowiu, głowie i uszach śnieżnobiała.

Specyficzne cechy rasowe (barwa włosów podszyciowych, oczu, pazurków):

Barwa włosów podszyciowych śnieżnobiała. Barwa oczu czerwona, pazurki białe lub cieliste.

Wady dopuszczalne:

Mniej harmonijna budowa ciała. Głowa i szyja wydłużona. Uszy cienkie, szpiczaste, słabo osadzone, mało owłosione o długości od 11,5 cm do 13 cm. Słabe, cienkie i długie nogi. Wyraźnie zaznaczone podgardle. Okrywa włosowa mniej gęsta, sprężysta i jedwabista, niewielkie odchylenia w długości włosów pokrywowych w stosunku do długości standardowej. Lekki nalot żółty lub szary w okrywie w tzw. klinie i na policzkach. Małe odchylenia w barwie oczu i pazurków w stosunku do wymagań wzorca.

Wady niedopuszczalne:

Masa ciała poniżej 3,5 kg lub powyżej 5,5 kg. Uszy o długości powyżej 13 cm, z tendencją do opadania. Silnie zaznaczone podwójne lub potrójne podgardle. Okrywa włosowa rzadka, spilśniona. Wyraźnie żółty nalot w okrywie, występowanie barw obcych (innych niż śnieżnobiała). Barwa oczu inna jak wzorcowa, pazurki pigmentowane.


W pracy hodowlanej powinniśmy zwracać uwagę na to, aby osobniki, które zostawiamy do dalszej hodowli posiadały jak najwięcej cech zbliżonych do ideału. Drobne wady opisane w punkcie jako "wady dopuszczalne" nie eliminują zwierzęcia z dalszej hodowli. Jeżeliby jednak wystąpiła chociaż jedna cecha opisana w punkcie "wady niedopuszczalne" to takiego osobnika powinno się natychmiast eliminować z dalszej hodowli.